اکتشاف شگفت انگیز در فیزیک پایه
فیزیک یکانگی جهان را آشکار می سازد.
همه ذراتی که با آنها برهم‌کنش می‌کنیم، دارای خویشاوندهای ناپایدار و پرانرژی شگفت انگیز هستند.
اغلب بیان می‌شود که پیشرفت‌های علمی مورد توجه چندانی قرار نمی گیرند و از آنها با جمله «خنده‌آور است»، استقبال می‌شود. این اکتشاف شگفت انگیز واقعا در فیزیک پایه به وقوع پیوست. تولد اخترشناسی پرتو کیهانی در سال ۱۹۱۲ رقم خورد. زمانی که «ویکتور هِس» با بالون به لایه‌های بالایی اتمسفر پرواز کرد و ذرات حاصل از پرتو کیهانی را مورد اندازه‌گیری قرار داد.
در سال ۱۹۱۲، “ویکتور هِس” آزمایش‌هایی را به منظور جستجوی این ذرات کیهانی پرانرژی ترتیب داد. او سرانجام این ذرات را به مقدار قابل توجهی کشف کرد و لقب «پدر پرتوهای کیهانی» را به نام خود ثبت کرد. با ساخت یک محفظه شناسایی به همراه یک میدان مغناطیسی در آنها، می‌توانید سرعت و نسبت «جرم به بار» را اندازه‌گیری کنید. پروتون‌ها، الکترون‌ها و حتی اولین ذرات پادماده هم با این روش شناسایی شد، اما بزرگترین شگفتی در سال ۱۹۳۳ رقم خورد؛ زمانی که «پائول کانز» در حین کار با پرتوهای کیهانی، ذره‌ای را کشف کرد که به الکترون شباهت داشت؛ با این تفاوت که صدها برابر سنگین‌تر بود.
کشف اولین موآن
یافته‌ها نشان داد که اولین «موآن» کشف شده به همراه سایر ذرات کیهانی دیگر، باری یکسان با الکترون دارد، اما به دلیل سرعت و شعاع انحنای آن، صدها برابر سنگین‌تر بود. موآن با عمر ۲.۲ میکروثانیه، بعدها توسط «کارل اندرسون» و دانشجویش «ست ندرمایر» مورد آزمایش و شناسایی قرار گرفت. فیزیکدانی به نام «رابی» که به پاس کشف رزونانس مغناطیسی هسته‌ای توانست جایزه نوبل را از آنِ خود کند، به وجود موآن‌ها پی برد. بعدها کشف شد که ذرات ترکیبی (مثل پروتون و نوترون) و ذرات بنیادی (کوارک‌ها، الکترون‌ها و نوترینوها) همگی نسل‌های متعددی از خویشاوندان سنگین دارند؛ موآن اولین ذره «نسل ۲» بود که کشف شد.
