ارتباط والدین با کودک

راه های ارتباطی مثبت بین والدین و فرزندان خود

1-برقراری ارتباط موثربا کودک در سنین پایین

والدین بایستی ارتباط صمیمی و مؤثر را در سنین پایین کودک آغاز کنند. زمانی که کودک سوال داشته ، پدر و مادر باید برای پاسخ‌گویی به کودک حاضر باشند. همچنین والدینی که عشق و درک زیادی نسبت به کودکان خود دارند، زمینه را برای برقراری ارتباط مؤثر مهیا می‌کنند. کودکانی که از جانب والدین مورد حمیت قرار می‌گیرند بیشتر تمایل دارند که احساسات و نگرانی‌های خود را با والدین به اشتراک بگذارند. والدین بایستی علاقه خود را به صورت کلامی و غیر کلامی به کودک نشان دهن

2- روشهای ارتباط کلامی و غیر کلامی

پدر و مادر بایستی سعی کنند که برای تشویق کودک خود از پیام‌های مثبت استفاده کنند. برای مثال اگر کودک پس از پایان بازی اسباب‌بازی‌های خود را مرتب کند، والدین می‌توانند به او بگویند : از این که اسباب‌بازی‌های خودت را مرتب می‌کنی بسیار خوشحالم. پدر و مادر باید در مورد نوع کلماتی که استفاده می‌کنند و نحوه بیان کردن آن  بسیار مراقب باشند. هر نوع جمله‌ای که والدین به کودک خود بیان می‌کنند نشان‌دهنده احساس آن‌ها نسبت به کودک می‌باشد. برای مثال اگر یکی از والدین به کودک خود بگوید : مزاحمم نشو. فعلاً کار دارم، امکان دارد کودک تصور کند که خواسته‌ها و نیازهایش بی‌اهمیت هستند. والدین همچنین می‌توانند به صورت غیر کلامی از طریق حالت‌ها و حرکات دست و صورت حمایت خود را از کودک نشان دهند. چنین رفتارهایی مانع از برقراری ارتباط مؤثر کودک با والدین می‌شود.

3-برقراری ارتباط چشمی

والدین با برقراری ارتباط چشمی به کودکان خود نشان می‌دهند که برای حرف‌های آنان اهمیت قائل هستند. در صورتی که ارتباط چشمی به طور کامل برقرار نشود، امکان دارد کودکان این طور به نظر آیدکه پدر و مادر به گفته‌های آنان اهمیت نداده و به شنیدن حرف‌هایشان علاقه‌ای ندارند

4-توجه کامل به حرف‌های کودک

وقتی کودکان میل به صحبت دارند، پدر و مادر باید دقیقا به آن‌ها توجه کنند . به این منظور والدین باید کارهای روزمره خود را متوقف کنند و با دقت به حرف‌های کودک گوش دهند. برای مثال در صورتی که کودک تمایل به صحبت داشته باشد ولی والدین همچنان به خواندن روزنامه یا تماشای تلویزیون ادامه دهند، امکان دارد کودک تصور کند که پدر و مادر علاقه‌ای به صحبت‌های او ندارند. در صورتی که والدین زمان کافی برای صحبت با کودک نداشته باشند، می‌توانند زمان دیگری را در طول روز برای صحبت با کودک در نظر بگیرند

5-کمک به حفظ تمرکز کودک در زمان صحبت کردن

والدین بایستی از قطع کردن صحبت کودک اجتناب کنند تا کودک بتواند در زمان برقراری ارتباط به طور کامل تمرکز داشته باشد. پدر و مادر همچنین می‌توانند با لبخند زدن به کودک در زمان برقراری مکالمه، او را تشویق به صحبت کردن کنند. قطع کردن صحبت در زمان برقراری ارتباط باعث می‌شود تا تمرکز کودک کاهش پیدا کند و در نتیجه ارتباط کودک با والدین به طور مؤثر انجام نمی‌شود.

6- پرسش سوال‌های مناسب 

برخی از پرسش‌ها می‌توانند باعث ادامه برقراری ارتباط و برخی دیگر از پرسش‌ها می‌توانند باعث قطع و توقف مکالمه و ارتباط شوند. پرسش سوال‌هایی که پاسخ به آن‌ها نیاز به تفکر بیشتری دارد، باعث ادامه مکالمه و برقراری ارتباط کودک با والدین می‌شود. پرسش‌هایی که با کلماتی مانند “چرا، کجا، چه کسی و یا چگونه” آغاز می‌شوند معمولاً در برقراری ارتباط و ادامه مکالمه بسیار سودمند هستند. والدین نباید از پرسش‌هایی که جواب دادن به آن‌ها با کلمات بله و خیر خاتمه پیدا می‌کند استفاده کنند. همچنین پدر و مادر بایستی دقت نمایند که از پرسیدن تعداد زیادی سؤال از کودک خودداری کنند. پرسش سؤالات متعدد باعث می‌شود تا کودک علاقه خود به برقراری ارتباط را از دست بدهد.

7-بیان احساسات از جانب والدین

در زمان بروز اختلاف، والدین بایستی احساسات خود را در مورد مشکل مورد نظر بیان کنند. برای مثال به جای گفتن جمله ” تو هیچ وقت لباس‌های خود را مرتب نمی‌کنی” بایستی به کودک گفته شود : “من زمانی که لباس‌هایت را مرتب نمی‌کنی ناراحت می‌شوم”. با استفاده از چنین جملاتی والدین به جای سرزنش کردن، احساس خود را به کودک بیان می‌کنند. معمولاً کودکان در برابر چنین جملاتی از خود مقاومت نشان نمی‌دهند.